Beschrijving
Recensies
“Het zevende deel in de steeds weer verrassende serie Dutch cello sonatas van pianist Frans van Ruth en celliste Doris Hochscheid is volledig gewijd aan muziek die is gecomponeerd door cellisten uit Maastricht.
Nee, niet stoppen met lezen. Joseph Hollman, Alexander Batta, Emile Wesly en Andrée Bonhomme waren allen in de tweede helft van de negentiende eeuw zeer gerespecteerde musici. Hollman was zelfs de solocellist in de Meininger Hofkapelle van dirigent Hans von Bülow, Batta speelde in Parijs samen met Franz Liszt en Bonhomme studeerde compositie bij Milhaud.
Allemaal opmerkelijke, maar vergeten figuren, die ook nog eens muziek schreven waarvan het hart zo nu en dan een sprongetje maakt. Met name Pourquoi? en Berceuse van Hollman en Lamento van Bonhomme zijn ronduit schitterende stukken, waarbij het zeer behulpzaam is dat Hochscheid de rijkelijk aanwezige melancholie van de zangerige melodieën zo ongelooflijk prachtig over het voetlicht brengt”.
Erik Voermans (Het Parool, 14 januari 2016)
recensie opus klassiek
“Celliste Doris Hochscheid en pianist Frans van Ruth speelden maandag 4 januari [2016] een sonatine die de Maastrichtse componiste Andrée Bonhomme tijdens de Tweede Wereldoorlog had geschreven. Een hoogtepunt tijdens het concert. Vooral het langzame deel was schitterend, heel sfeervol. Er stonden meer Nederlandse componisten op het programma, ook Andriessen (Hendrik) en Badings. Maar wie was Bonhomme?
(…) Nee, er is geen muziek van haar te vinden op YouTube of Spotify. Andrée Bonhomme staat ook niet in Els Kloeks ‘1001 Vrouwen’. Het grootste deel van Bonhommes muziek is nog niet uitgegeven.
Maar ze krijgt tien heerlijke minuten op het podium van de aula in Wageningen, met de Pièce en forme de sonate (sonatine), haar opus 86.”
Ton van den Born (in zijn column ‘Vastgeroeste meningen’, 7 januari 2016)
