Dutch Cello Sonatas – CD 6

16,00

Hendrik Andriessen (1892-1981): Sonate
Ignace Lilien (1897-1964): Sonate no.1
Piet Ketting (1904-1984): Sonate
Léon Orthel (1905-1985): Sonate no.2

2013, MDG audiomax 903 1823-6

Luister-10

Categorieën: , Tag:

Beschrijving

 
 
Recensies
 
 
“Het meesterduo Hochscheid-Van Ruth heeft woord gehouden. Onlangs is het laatste deel van hun serie van zes cd’s met Nederlandse sonates voor cello en piano uit de 20ste eeuw verschenen. Het hartstochtelijke spel van Doris, ingebed in de liefdevol precieze begeleiding van Frans. Beter is moeilijk voorstelbaar, en met de jaren wordt het samenspel alleen maar intenser. Beiden houden niet van voezelen, ze kunnen het niet, ze weten niet wat het is. Is het bij hen vooral apollinische helderheid? Jazeker, maar tegelijkertijd bereiken ze de ene dionysische top na de andere. De blinde vervoering heeft geen grenzen. Het aanbod bij dit laatste deel is wederom zeer divers. Wie maalt er nog om Leon Orthel tegenwoordig? Niemand. Hoe onterecht, want Orthel schreef geweldige muziek. Dankzij Hochscheid en Van Ruth kunnen we er eindelijk kennis van nemen. Alles wat zij aanraken belandt meteen op het hoogste niveau, ook Orthel. Hij componeerde tonaal in een tijd (1958) dat dat niet meer ‘bon ton’ was en zijn sonate is op deze cd het enige produkt van een rijpe meester, hij was 53. Piet Ketting en Hendrik Andriessen waren nog maar 24 en 34 toen zij hun stukken schreven, maar hun meesterhand kende geen twijfel meer en hun stijl was al heel eigen. Ketting, leerling van Willem Pijper, vertoont hoekige, intellectuele trekjes van zijn meester, maar zijn toon is emotioneler en warmer. Europese avant-garde van de beste soort. In stille verbijstering en diepe bewondering zijn wij luisteraars getuigen. De cantilenen van Andriessen zijn inniger, donkerder, langer van adem en soms ook breedsprakeriger, maar met die lichte Franse toets die het aangenaam verteerbaar houdt. Lilien was nog maar 21 en dat is te horen. hij schreef een knap stuk muziek, hemelbestormend 19de-eeuws, maar het had van iedereen kunnen zijn. Hochscheid en Van Ruth zijn de best denkbare ambassadeurs voor welk repertoire dan ook en het is te wensen dat we nieuwe series van hen tegemoet kunnen zien en ze nog heel lang samen blijven”.
 
Jurjen Vis (Luister, januari/februari 2014)
 
 
“Und das hängt sicherlich auch mit dem bestens eingespielten und perfekt auf einander abgestimmten Duo zusammen, das spürbar mit Herz, stupender Technik und Spiel- Und Entdeckerfreude ans Werk geht. Der voluminöse, warme, dabei doch zurückhaltende und singende Celloton, den Doris Hochscheid pflegt, verbindet sich perfekt mit Frans van Ruths sensibler Anschlagskunst, die den Stücken sowohl die dramatischen wie auch die poetischen Seiten ablauscht”.
 
(Ensemble, 2014)
 
 
recensie opus klassiek